Andy Ezrin (US) tiltle: I Was Here music: Jazz release date: april 19, 2024 info artist: Andy Ezrin promotion: Kari-On Productions (Kari Gaffney) © Rootsville 2024

Geen enkel instrument in de jazz is vruchtbaarder, flexibeler en misleidender ontwijkend geweest dan de piano. Het meest alledaagse instrument van alle instrumenten – de lessenaar of tekentafel waar muzikanten lesgeven, zangers leren, liedjes worden gecomponeerd, opnieuw gecomponeerd, gearrangeerd en herschikt – het is ook de plaats geweest van de meest sublieme vluchten naar persoonlijke extase, zoals bij Bill Evans en Keith. Jarrett. De piano vertoont ook de meest virtuoze techniek zoals bij Art Tatum en Oscar Peterson, of de plaats van de diepste zuivere gedachten in de jazz, zoals bij Bud Powell, Lenny Tristano en John Lewis.

Het scala aan pianomogelijkheden, zo breed als het toetsenbord zelf, heeft ertoe geleid dat de grens tussen werkende mannen en tovenaars breder is gedefinieerd dan bij de andere instrumenten. Om een ster op de altsax te worden, moet je meestal als jezelf klinken om te beginnen en Lester Young en Stan Getz klonken vanaf het begin ook als zichzelf. Op de piano zijn het vaak de zoekers, de begeleiders en de arrangeurs die uiteindelijk het meest meeslepend naar de hoogte stijgen. Er waren, zo vertellen de jazzhistorici ons, minstens drie Art Tatums: een voor op het werk en een flitsende voor de toeristen en vervolgens een sublieme voor laat op de avond in Harlem, terwijl Tommy Flanagan naast Ella de basis maakte om de meest perfecte opnames te maken als een jazzdichter. De piano is het instrument voor de ambachtsman die ook kunstenaar is, en voor de kunstenaar die zijn kunstenaarschap geworteld vindt in het dagelijkse toetsenbord.

Andy Ezrin past perfect in dit verhaal. Hij is een van de veelzijdige en veelzijdige jazzpianomannen, voor wie vingerwerk en artwork, de rollen van ingewikkelde jazzdichter en nachtelijke pianist, samenvallen. De hardst werkende man in de jazz, zijn enthousiasme en capaciteiten zijn net zo grenzeloos als zijn vaardigheden belachelijk. Op het hoogtepunt van de pandemie kun je hem tegenkomen terwijl hij muziek maakt met een zanger aan de uiterste noordkant van Central Park, niet ver van huis, terwijl hij vrolijk en groovy aan het trainen is in de open lucht. Hij is arrangeur en vocale begeleider van vele gerenommeerde zangers wier stijlen variëren van pop, soul, jazz en blues. Andy blijft componeren en opnemen vanuit zijn eigen ervaringen en moedigt deze aan bij andere muzikanten, om uiteindelijk met een opname naar voren te komen. die een geheel eigen muziek aankondigt. Elementen van coole jazz, vrije jazz, akoestische fusion en een geheel eigen vleugje wrange lyriek, zo erg dat verschillende nummers op het album één woord verwijderd lijken van voltooide nummers... dit is klassieke jazz in een nieuwe vorm.

Zijn nieuwe album, met een enigszins strijdlustige doelgerichtheid genaamd, I Was Here, racet langs vele kanten van dat talent. We trappen af met een trio van nummers met dance, funk en wat klinkt als elektrische basfusion – het is eigenlijk allemaal akoestisch – in een prachtig brouwsel dat ons eraan herinnert hoe invloedrijk de mix van diepe sax en elektrische piano nog steeds kan zijn in de juiste handen. Luister vooral naar het derde nummer 'Greenwoman', om je eraan te herinneren hoe bevredigend de groove-riff in de juiste handen en verbeeldingskracht nog steeds kan zijn. Vooral voor de glinsterende verwevenheid van hoge sax en hoge pianowervelingen.

Maar voor deze luisteraar komt Ezrin in ieder geval in het lyrische en klassieke bereik van deze plaat het meest volledig tot zijn recht. In 'Luna' danst een klassiek pianotrio langs het aangrijpende hoofdthema, als een vergeten pagina die uit het notitieboekje van Michel Legrand is gescheurd... een van die langgelijnde melodieën - en laat ons Ezrin's rechterhandsolo horen in 'trompet'. '-modus, met snelle vingersolo's. Mooie reeks veranderingen die bekend in de oren klinken en – een snelle tempowisseling en Ezrin is eruit met een pas met de linkerhand en een swingende rechterhand, dat doet denken aan de meester van de swingrevival van de jaren zeventig, Dave Mckenna (die Andy vroeger (hoor het live als middelbare scholier in Boston) en vooral de grote Bill Mays, met onvermijdelijk een vleugje Evans erin. Ezrin slingert over obstakels heen en weer met het gemak van een hardloper in een gebroken veld. Luister naar de manier waarop de soepel rollende, ijspegelkietelende aanraking van de drummer die net zo goed deel uitmaakt van de jazztraditie als de ademende uitademing van Ben Webster op sax.

Nog meeslepender zijn de twee daaropvolgende nummers – en hier is een woord van de hoogste lof – ‘Siren Song’ en ‘Snowfall’. Het eerste ontvouwt zich in kronkelige, smekende sequenties, zowel verlicht door saxofoon als door vette pianistische akkoorden, en het tweede is een perfect kerstlied dat wacht om te worden gelyrisch, en op magische wijze de zachte val van decembersneeuw over een stadsbeeld oproept. ooit zangerig en ruim. De plaat wordt afgesloten met drie barnburners, waarvan er één sluw een scatologische naam heeft gekregen. Ze doen het werk dat jazz altijd heeft gedaan vanuit een belangrijk eerste muzikaal idee, ze nodigen nieuwe ideeën uit van de andere spelers, en het gecomponeerde en het ongecomponeerde (en misschien zelfs het ontlede!) schudt ons helemaal naar huis.

Jazz is, net als het Amerikaanse theater, voor altijd een fantastische invalide, altijd in crisis, nooit helemaal ‘veilig’, onderbetaald maar nooit ondervoed. Toch blijft het op de een of andere manier bestaan. Het menselijke doel van jazz is eenvoudig: ons eraan herinneren dat muziek pas muziek kan zijn als deze niet alleen wordt uitgevoerd, maar ook wordt beleefd. En zijn toekomstige leven wordt verzekerd door muziek als deze.

tracks:

01 Grapes
02 This Is What It Is
03 Greenwoman
04 Luna
05 Siren Song
06 Snowfall
07 Ain't That Something Shit
08 If I Don't See You
09 Wiggle Room
10 Never Enough
11 I'm Runnin' Outta Time
12 Lost Days
13 Cascades